Μοναχός Δομέτιος ο κουφός († 1905) - Το Οσιακό τέλος του

Άγνωστες μορφές του Μοναχισμού

Μοναχός Δομέτιος ο κουφός
Μοναστήρι Νεάμτς († 1905)

Έτσι ήτο γνωστός στο μοναστήρι του αυτός ο μοναχός. Είναι αλήθεια ότι δεν άκουε, αλλά ζούσε μέσα στην καρδιά του την αγάπη και την χαρά του Χριστού. Είχε έλθει στο μοναστήρι από μικρός, από το 1850. Τότε δεν είχε καταστραφή η ακοή του.

Το μοναδικό του διακόνημα επί 60 περίπου χρόνια ήτο η φροντίδα του για τα ζώα της Μονής. Καθημερινά μετέφερε τα περισσεύματα των τροφών και τα έδινε στα ζώα του, τα οποία υπεραγαπούσε. Έλεγε αδιάκοπα την προσευχή με τελεία σιωπή και πνευματική ευφροσύνη. Στο κελλί του δεν είχε τίποτε άλλο παρά ένα ράσο, ένα Ωρολόγιο της Εκκλησίας, μία εικόνα της Θεοτόκου και το βιβλίο των Ψαλμών. Δεν είχε κρεβάτι, ούτε στρωσίδια, ούτε τραπέζι, ούτε σκαμνί, ούτε παξιμάδι, ούτε λουκέτο για την πόρτα.

Στα γεράματά του έχασε την ακοή του και οι πατέρες τον ωνόμαζαν «Δομέτιος ο κουφός». Είχε θαυμαστό τέλος. Ας ακούσωμε τον αείμνηστο ηγούμενο της Συχαστρίας π. Ιωαννίκιο Μορόι να μας διηγηθή κάτι σχετικά με το τέλος του, εφ’ όσον παλαιά αυτός ήτο αδελφός της μονής Νεάμτς:

- Πατέρες, ενίοτε πηγαίνω με την σκέωι μου στην μονή Νεάμτς, όπου προ ολίγων ετών έζησε εκεί ένας αξιομνημόνευτος μοναχός, ο Δομέτιος ο κουφός. Τον εβλέπαμε συχνά με τα ξυλοπέδιλα κρεμασμένα στην πλάτη του για να μη τα φθείρη γρήγορα. Επήγαινε τροφή στα μοσχαράκια. Ήτο πάντοτε ειρηνικός και χαρούμενος. Αλλά οι Πατέρες της Μονής δεν τον εκτιμούσαν, αφού αυτός ζούσε πάντοτε με τα ζώα του και συχνά εκοιμόταν κοντά τους! Πολλοί από τους μοναχούς δεν τον εγνώριζαν καθόλου, ούτε ήξεραν το όνομά του, αφού τότε αριθμούντο περί τους 400.

Κάποια ημέρα του φθινοπώρου του 1905, όταν επήγαινα στην εκκλησία, διότι ήμουν τυπικάρης, άκουσα τον ιερομ. π. Γεννάδιο, τον εκκλησιαστικό μας, να λέγη:

-Πατέρες, ο Δομέτιος ο κουφός από τον σταύλο απέθανε. Τον ευρήκαν το πρωί κάτω στο δάπεδο του κελλιού του πεθαμένο. Δεν είχε τίποτε κοντά του, παρά μόνο ένα παλαιό Ωρολόγιο, ένα Ψαλτήριο και μία εικόνα της Παναγίας.

Κατόπιν ο εκκλησιαστικός, κατά την μοναχική μας τάξι, εφόρεσε τον μανδύα του, επήγε και ενέδυσε το νεκρό σώμα του και το μετέφερε στον εξωνάρθηκα της κεντρικής εκκλησίας για τρεις ημέρες και μετά να γίνη η ακολουθία της κηδείας του.

Ο π. Γεννάδιος ερώτησε ποιος θ' αρχίση να διαβάζη το Ψαλτήριο δίπλα στο σκήνωμά του, αλλά κανείς δεν προθυμοποιείτο. Έλεγαν: «Τι ευλογία θα πάρουμε από ένα τέτοιο μοναχό που κάθε ημέρα ήταν παρέα με τα ζώα και τις ακαθαρσίες τους;». Τότε ερώτησε εμένα και δέχθηκα να διαβάσω. Εφόρεσα τον μανδύα μου, το κουκούλι μου, επήρα το βιβλίο και άρχισα να διαβάζω με δυνατή φωνή δίπλα στο φέρετρό του. Ήμουν μόνος μου και παντού υπήρχε πλήρης ησυχία. Όλοι εκοιμούντο. Όταν εδιάβαζα, ώρα 10 την νύκτα, είδα ένα συγκλονιστικό φαινόμενο. Ο π. Δομέτιος εσήκωσε ψηλά έξω από το φέρετρο το δεξιό του πόδι. Εγώ εξεπλάγην. Σκέφθηκα. Τι να σημαίνη άραγε αυτό; Είπα μέσα μου ότι ο Δομέτιος απέθανε, αλλά όχι και τα καλά του έργα. Πάλι σκέφθηκα ότι βγήκε το πόδι του έξω, διότι μέσα ήτο πολύ πιεσμένο. Ήμουν κατάπληκτος και από την ακτινοβόλο μορφή του προσώπου του. Ο π. Δομέτιος απέθανε, αλλά εγώ τον έβλεπα να κοιμάται. Έκαμα το σημείο του σταυρού, εσκέπασα το πρόσωπο του νεκρού με το ράσο του και κατέβασα και πάλι το πόδι του μέσα στο φέρετρο. Συνέχισα πάλι να διαβάζω το Ψαλτήρι. Μετά από λίγη ώρα ο Γερο-Δομέτιος, ο «βουρδουνάρης» της μονής Νεάμτς, εσήκωσε και έβγαλε έξω το αριστερό του πόδι. Τότε πραγματικά έφριξα μ' αυτό το τερατούργημα.

Πρωτοσύγκελλος Ευθύμιος Τανάσε Μοναστήρι Αγαπία νομού Νεάμτς

Πρωτοσύγκελλος Ευθύμιος Τανάσε Μοναστήρι Αγαπία νομού  Νεάμτς
(1884-1970)

Ένας από τους πιο φημισμένους Πνευματικούς στην μονή Αγαπία ήταν ο π. Ευθύμιος Τανάσε. Στο πρώτο μέρος της ζωής του δοκιμάσθηκε συχνά από διάφορα είδη πειρασμών.

Γεννήθηκε στην κοινότητα Βάλεα Σεάκα του νομού Μπακέου. Ήταν πριν παντρεμένος και είχε αποκτήσει δύο παιδιά. Μετά από πέντε χρόνια συζυγίας, το 1915, απεφάσισαν με την σύζυγο του να υπάγουν σε μοναστήρια. Αυτός επήγε στην σκήτη Συχάστρια και εκείνη στην σκήτη Μπουτσιουμένι-Τεκούτσι. Αλλά τότε ήλθε ο Πρώτος παγκόσμιος πόλεμος. Ο αδελφός Ιωάννης -αυτό ήταν το βαπτιστικό του όνομα-επιστρατεύθηκε στο μέτωπο του Μπαραγκάν. Το 1917, στην ακμή του πολέμου, αυτός εδιάβασε την Παράκλησι της Θεοτόκου από το Προσευχητάριο. Μία σφαίρα διεπέρασε το βιβλίο των προσευχών του, που το είχε στο τσεπάκι, δεξιά της καρδιάς του. Κινδύνευσε να χάση την ζωή του. Τραυματίσθηκε σοβαρά, αλλ' ως εκ θαύματος, δεν απέθανε.

Μαζί με άλλους τραυματίες μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο, όπου συχνά ερχόταν και τούς παρηγορούσε ο π. Βικέντιος Μαλάου. Μετά την εγχείρησι που τού έγινε, ο πατήρ τον παρηγόρησε και του άφησε μία προφητεία:

-Να έχης πίστι, αδελφέ Ιωάννη. Θα γίνης καλύτερα. Κατόπιν θα έλθης στο μοναστήρι Σέκου, όπου είμαι κι εγώ, και θα γίνης και εσύ ιερεύς. Και πράγματι, με την βοήθεια του Θεού, το καλοκαίρι του 1918 ο Αδελφός αυτός ήλθε στο μοναστήρι Σέκου. Ο πρώτος που συνάντησε ήταν ο π. Βικέντιος, ο οποίος και τον δέχθηκε με πολλή χαρά.

Στις 9 Σεπτεμβρίου 1918 εκάρη μοναχός ο Ιωάννης λαβών το όνομα Ευθύμιος με την συμβουλή και ευλογία του π. Βικέντιου. Τον Απρίλιο του 1919 χειροτονήθηκε ιερεύς κι έτσι εκπληρώθηκε η προφητεία του πνευματικού του πατρός.

Ομοίως και η πρώην σύζυγός του εμόνασε στην σκήτη Μπουτσιουμένι, όπου το 1920 άλλαξε τα κοσμικά ρούχα με τα καλογερικά.

Το έτος 1923 ο ιερομόναχος Ευθύμιος χειροθετήθηκε και Πνευματικός και εστάλη στην μονή Αγαπία σαν Πνευματικός και λειτουργός των μοναζουσών. Εδώ η πανοσιότης του επρόσθεσε πόνους ασκητικούς επάνω σε άλλους πόνους βοηθώντας τον εαυτό του και τους άλλους. Συμμετείχε σε όλες τις ακολουθίες σαν λειτουργός και επιτελούσε τις ιερές ακολουθίες με φόβο Θεού και ευλάβεια.

Το 1933 απέθανε ο γιος του και ετάφη στην μονή Αγαπία. Μετά από πέντε χρόνια απέθανε και η κόρη του, η οποία είχε γίνει μοναχή στην μονή Μπίστριτσα του νόμου Βίλτσεα. Έτσι ο π. Ευθύμιος έμεινε μόνος, χωρίς τα παιδιά του.

Τον Μάρτιο του 1940 μετεκόμισε μαζί με τον Πνευματικό του, τον π. Βικέντιο, σ' ένα μικρό μοναστήρι του νόμου Μπάνατ. Εκεί δεν έμεινε πολύ και επέστρεψε πάλι σαν Πνευματικός στο μοναστήρι Βαρότεκ, στο Αγαπία, στην μονή Συχαστρία και Βίρνοβα. Μετά από λίγα χρόνια εγκαταστάθηκε οριστικά στην μονή Παλαιά Αγαπία. Εδώ διανύει το τελευταίο τμήμα της ζωής του. Συνεχίζει τούς αγώνες του και αναδεικνύεται ένας αληθινός απόστολος του μοναχισμού και της Εκκλησίας του Χριστού μας, θυσιάζοντας την ζωή του μέχρι τελευταίας του ρανίδος.

Το καλοκαίρι του 1970 ο π. Ευθύμιος έπαυσε να λειτουργή. Ήδη ήτο γέρων, αδύνατος και καμπουριασμένος. Περίμενε με μεγάλη ελπίδα, άλλα και με φόβο Θεού την ώρα του θανάτου του. Δεν διακόπτει όμως τον κανόνα της προσευχής του. Τώρα μένει πολλές ώρες στο κρεβάτι. Αρχές Δεκεμβρίου εκάλεσε ένα από τα πνευματικά του παιδιά, την μοναχή Συγκλητική, και της είπε:
-Αδελφή Συγκλητική, να γνωρίζης ότι θα μείνω ακόμη μαζί σας μόνο δύο ήμερες, κατόπιν πηγαίνω...

Μετά από μία ήμερα εφώναξε με φοβερή φωνή:

Μοναχός Γαλακτίων Ηλίε (1882-1946)

Άγνωστες μορφές του Μοναχισμού

Μοναχός Γαλακτίων Ηλίε
 Μοναστήρι Συχαστρία Νεάμτς (1882-1946)

Ο π. Γαλακτίων προερχόταν από το χωριό ΙΙιπιρίγκ του νόμου Νεάμτς. Από μικρός κοντά στους γονείς του ασχολείτο με την βοσκή των ζώων, διότι απ' αυτά ζούσαν.
Όταν μεγάλωσε, υπηρέτησε στον στρατό και κα¬τόπιν γνωρίσθηκε με τον φημισμένο μοναχό

Αθανάσιο Παβαλούκα, ο οποίος είχε πάει στην μονή Νεάμτς μαζί με τον αδελφό του και τα 300 πρόβατά τους. Με την δική του συμβουλή και ο τσομπάνης Γεώργιος, όπως λεγόταν στο βάπτισμά του, άφησε τα πάντα και επήγε για μοναχός στην Συχαστρία. Εκεί μετά από λίγο διάστημα εκάρη μοναχός με το νέο όνομα Γαλακτίων. Το μοναστήρι του έδωσε το διακόνημα που είχε και στον κόσμο. Έτσι μέχρι τον θάνατό του, επί 25 περίπου χρόνια, ήτο ο τσομπάνης των προβάτων της Μονής του.

Δεν έτρωγε παρά μόνο όταν θα ετελείωνε τον μοναχικό του κανόνα, που ήτο η ανάγνωσις του Ψαλτηρίου και η Παράκλησις της Θεοτόκου. Τετάρτη και Παρασκευή έτρωγε μετά την δύσι του ήλιου. Όταν ο βοηθός του τον ερώτησε, του απήντησε:

-Αδελφέ μου Κωστάκε, άκουσε τι μου είπε ο π. Αθανάσιος από την μονή Νεάμτς. Κάποτε ένας άγιος είδε και μετέφεραν ένα νεκρόν στον τάφο, ενώ εμπρός και οπίσω τον συνώδευαν δύο ωραίοι άγγελοι. Ο άγιος τους ερώτησε: Ποιοι είσθε, και του απήντησαν: «Εγώ ονομάζομαι Τετάρτη και εγώ Παρασκευή! Ήλθαμε εδώ με την εντολή του Κυρίου να βοηθήσουμε αυτήν την ψυχή, διότι σε όλη την ζωή της ενήστευε αυτές τις δύο ημέρες.

Γι’ αυτό κι εγώ δεν έτρωγα αυτές τις ημέρες, για να βοηθήσουν και μένα η αγία Τετάρτη και η αγία Παρασκευή στην ώρα του θανάτου μου.

Εάν περνούσε κάποιος από το μαντρί, ο μοναχός έστελνε τον δόκιμο Κωστάκη να τον καλέση για να φάγουν μαζί. Έλεγε ότι τα πρόβατα είναι πηγή πλούτου και, εάν δεν δίνουμε, αυτή η πηγή θα στερεύση. Όταν προσφέρουμε στους άλλους ελεημοσύνη, διατηρεί και τα πρόβατά μας ο Θεός υγιεινά και παραγωγικά. Και να μη εξετάζουμε πού δίνουμε, και έτσι η ευλογία του Κυρίου μας θα είναι μαζί μας.

Ο π. Γαλακτίων ήτο ο πτωχότερος μοναχός της Μονής του. Είχε μόνο μία στολή, μία πρόβεια και μερικά εσώρουχα.

-Γιατί δεν φτιάχνεις και συ μερικά ακόμη καλά ρούχα, πάτερ Γαλακτίων; τον ερώτησαν οι αδελφοί.

-Εξομολογήθηκα σ' ένα ερημίτη και μου είπε: «πάτερ Γαλακτίων, να έχεις τόση περιουσία, όση μπορείς να την μεταφέρης στην πλάτη, όταν χρειασθή να μεταφερθής από τον ένα τόπο στον άλλο». Κατόπιν μου είπε ακόμη: «Να μην αφήνης ποτέ τον κανόνα των μετανοιών, να λέγης συνεχώς την ευχή του Ιησού και να είσαι με όλους ειρηνικός, πριν από την δύσι του ηλίου. Εάν θα τα φύλαξης αυτά. θα σου χαρίση ο Θεός την σωτηρία».

Άλλοτε ο π. Γαλακτίων συνάντησε στο δάσος ένα ερημίτη και τον ερώτησε πότε θα τελειώση αυτός κόσμος και εκείνος του είπε: «όταν δεν θα υπάρχη μονοπάτι από τον ένα γείτονα στον άλλον».

Το φθινόπωρο του 1946, μετά από 30 χρόνια υπακοής, ο π. Γαλακτίων τραυματίσθηκε σοβαρά στο πόδι. Εξάπλωσε στο κρεβάτι και το πόδι του έπαθε μόλυνσι. Εκείνες τις ημέρες έμαθε ότι απέθανε ο μοναχός Ναζάριος. Τότε είπε ο π. Γαλακτίων στον Γέροντα της Μονής:

-Σας παρακαλώ, να μη διαβάσετε. Γέροντα, δύο φορές την ακολουθία της κηδείας. Αύριο το βράδυ, ώρα έξι, φεύγω κι εγώ απ' αυτή την ζωή. Να μας διαβάσετε μία φορά και τους δύο. Και πράγματι ο καλός αυτός στρατιώτης του Χριστού, όπως προείπε, εκοιμήθη την επομένη το βράδυ. Είχε συμπληρώσει 64 χρόνια ζωής του στον κόσμο αυτόν.

Όσοι τον εγνώρισαν σ' αυτή την ζωή, τον ενθυμούνται για εκείνον τον σπουδαίο λόγο που έλεγε πάντοτε: «Η αγάπη με την αδελφοσύνη, φέρουν πολύ πλούτο στον μοναχό».

Οσιακές Μορφές του Ρουμάνικου Μοναχισμού
Εκδόσεις "Ορθόδοξος Κυψέλη"

Ο Γέρος Γεώργιος Λαζάρ (1846-1916)

Ο Γέρος Γεώργιος Λαζάρ
Μοναστήρι Βαράτεκ (1846-1916)

Α) Η ζωή του

Ο πιστός λαϊκός χριστιανός Γεώργιος Λαζάρ είναι το πρότυπο του αληθινού ρουμάνου προσκυνητού. Η ενάρετη γενικά ζωή του τον αναδεικνύει ένα μοναδικό φαινόμενο στην πνευματική ζωή της Εκκλησίας μας κατά την τελευταία αυτή εκατονταετηρίδα.

Ο γέρο-Γεώργιος Λαζάρ, όπως λέγεται μέχρι σήμερα, γεννήθηκε στην κοινότητα Σουγκάγκ της επαρχίας Άλμπα το έτος 1846. Όταν ήταν 24 ετών, οι γονείς του τον ενύμφευσαν και τον άφησαν κληρονόμο της περιουσίας των. Και έζησε με την γυναίκα του περίπου 20 χρόνια, αφού ευλογήθηκε από τον Θεό με πέντε παιδιά. Ζούσε αγία χριστιανική ζωή, με ευσυνειδησία στην εργασία, με προσευχή, με νηστεία και ελεημοσύνη. Η ενασχόλησίς του ήταν η απόκτησις των αρετών.

Το έτος 1884 μετέβη να προσκυνήση τον Πανάγιο Τάφο του Κυρίου και παρέμεινε στα μοναστήρια της ερήμου του Ιορδάνου και του Σινά επί ένα χρόνο. Ύστερα ασκήθηκε επί ενάμισυ χρόνο στον Άθωνα και επέστρεψε στην πατρίδα του. Ακόμη έζησε πολλά χρόνια με την οικογένειά του και τακτοποίησε τα παιδιά του, ενώ το έτος 1890 ανεχώρησε ως προσκυνητής για τα μοναστήρια της Μολδαβίας.

Αφού προσκύνησε όλους τους ιερούς Τόπους, εγκαταστάθηκε οριστικά στην πόλι Πιάτρα της περιοχής Νεάμτς. Εκεί κατώκησε ο γέρο-Γεώργιος Λαζάρ σαν ένας αληθινός ερημίτης στο κωδωνοστάσιο του Μεγάλου Στεφάνου, που είναι στο μέσο της πόλεως, επί 26 χρόνια δηλ. μέχρι την μακαρία κοίμησί του. Εκεί περνούσε μόνος του με νηστεία και προσευχή, αψηφώντας τις διάφορες καιρικές συνθήκες.

Έτσι λοιπόν, δοξάζοντας με ευγνωμοσύνη τον Θεό, προεγνώρισε τον θάνατό του και ετελειώθη εν ειρήνη στο κελλί του, στις 15 Αυγούστου 1916, και ετάφη στο Κοιμητήρι της πόλεως. Το καλοκαίρι του 1934 τα λείψανά του τοποθετήθηκαν στο προαύλιο του μοναστηριού Βαρατέκ.

Β) Έργα και λόγοι διδασκαλίας

1) Ο πιστός χριστιανός Γεώργιος Λαζάρ ήταν στην ζωή του ένας άνθρωπος προσευχής. Πάρα πολύ συχνά διάβαζε το ψαλτήρι. Από τη μικρή του ηλικία το έφερνε πάντα μαζί του και μιμούμενος την ζωή των πατέρων της ερήμου διάβαζε πάντοτε τους ψαλμούς, μέχρι που τους έλεγε όλους από στήθους.

2) Επιθυμώντας πολύ να προσκυνήση τον Πανάγιο Τάφο του Κυρίου, την άνοιξι του 1884 έβαλε το Ευαγγέλιο και το ψαλτήρι στο ντορβά του, τακτοποίησε τις δουλειές του σπιτιού του, πήρε το ραβδί του στο χέρι και ανεχώρησε για τα Ιεροσόλυμα. Μέχρι την Κωνστάντζα πήγε με τα πόδια και ύστερα με το πλοίο, ψιθυρίζοντας ακατάπαυστα τους ψαλμούς του Δαβίδ. Τέλος, όταν έφθασε στον Πανάγιο Τάφο, προσευχήθηκε με τόση πίστι και δάκρυα, ώστε επροκάλεσε τον θαυμασμό στους πάντας. Και παρέμεινε στα Ιεροσόλυμα 40 ημέρες.

3) Έλεγαν αργότερα οι μαθηταί του, ότι φλογιζόμενος από τον πόθο να γνωρίση την άσκησι των μοναχών του Ιορδάνου, πήγε να προσκυνήση όλα τα μοναστήρια της ερήμου της Ιουδαίας και της κοιλάδος του Ιορδάνου. Πρωτύτερα μετέβη με πολλούς προσκυνητάς σ’ ένα φημισμένο ησυχαστή, που αγωνιζόταν στη σπηλιά του αγίου Ξενοφώντος. Ο ησυχαστής τότε έδινε τροφή σ’ ένα λιοντάρι στην είσοδο της σπηλιάς. Κατόπιν, αφήνοντας ελεύθερο για την έρημο το λιοντάρι, εφώναξε με τ’ όνομά του τον γέρο-Γεώργιο, λέγοντάς του:

― Αδελφέ Γεώργιε, έλα και μη φοβάσαι. Εύχομαι να έχης πάντα την πίστι σου προς τον Χριστό και την ακοή σου στα αυτιά του Κυρίου Σαββαώθ. Γνωρίζω την αγάπη σου και τον ζήλο της καρδιάς σου, με τον οποίο υπηρετείς τον Κύριο σε όλη τη ζωή σου. Λοιπόν, προσκύνησε για ένα διάστημα τα μοναστήρια της Παλαιστίνης με νηστεία και προσευχή και όταν το Άγιο Πνεύμα θα σε πληροφορήση, έρχεσαι πάλι προς εμένα.

4) Με την ευλογία αυτού του ησυχαστού επέρασε ο γέρο-Γεώργιος στα μοναστήρια της Παλαιστίνης ένα χρόνο. Σε κάθε μοναστήρι παρέμεινε επί ένα μήνα. Την ημέρα βοηθούσε στο πότισμα των κήπων και την νύκτα διάβαζε το ψαλτήρι στην εκκλησίας και έλεγε την νοερά προσευχή. Κατόπιν αναχωρούσε σ’ άλλο μοναστήρι. Έτσι ασκήθηκε ο γέροντας στη νηστεία, την προσευχή και την σιωπή, άγνωστος σ’ όλους. Ύστερα επέστρεψε στον καλό του διδάσκαλο τον ησυχαστή.

5) Τον υποδέχτηκε με αγάπη ο ησυχαστής και τον ρώτησε:
― Αδελφέ Γεώργιε, πώς αισθάνεται το πνεύμα σου;
― Καλά, με την ευχή σου, πάτερ.

Γέροντος Δανιήλ Κατουνακιώτου Επιστολή στηρίξεως σε ευσυνείδητο φοιτητή της Θεολογίας

Ὁ Γέρων Δανιήλ ὁ Κατουνακιώτης, ὁ Σμυρναῖος (1844-1929), ἱδρυτής τῆς εὐαγοῦς Ἀδελφότητος καί τοῦ Ἡσυχαστηρίου τῶν Δανιηλαίων στά Κατουνάκια τοῦ Ἁγίου Ὄρους Ἄθω, ἀποτελεῖ ἐπιφανέστατη ὁσιακή μορφή τοῦ ἁγιορειτικοῦ μοναχισμοῦ τοῦ 20οῦ αἰῶνος· ἄλλωστε γι΄ αὐτόν τόν λόγο συμπεριελήφθη στή σειρά τῶν πλέον σημαντικῶν «συγχρόνων ἁγιορειτικῶν μορφῶν» τῶν ἐγκρίτων ἐκδόσεων τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Παρακλήτου τοῦ Ὠρωποῦ Ἀττικῆς [1].

Ὁ σοφός ἀσκητής καί ἡσυχαστής διεκρίθη ὡς ἀπλανής καί διακριτικώτατος Γέρων, ἀλλά καί ὡς θεολογικώτατος συγγραφεύς, τό πλεῖστον τῶν συγγραμμάτων τοῦ ὁποίου ἐξέδωσε ἡ Ἀδελφότης τῶν Δανιηλαίων τήν δεκαετία τοῦ 1980 [2]. Μέσα ἀπό τά συγγράμματά του, μελέτες καί ἐπιστολές (καί ἐπιστολιμαῖες πραγματεῖες), ἀναδύεται ἡ ὅλη ἁγιοπνευματική συγκρότηση καί ἀρετή τοῦ Γέροντος Δανιήλ, ὁ ὁποῖος ἦταν ὅ,τι σημαντικώτερο εἶχε νά παρουσιάσει ἡ ἔρημος τοῦ  Ἁγίου Ὄρους στίς ἀρχές τοῦ 20οῦ αἰῶνος μεταξύ τῶν θεοφόρων καί θεολόγων Μοναχῶν.

Αὐτήν ἀκριβῶς τήν ἱεραποστολική, θεολογική χροιά τοῦ ἔργου τοῦ Γέροντος Δανιήλ ἐπισημαίνοντας ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν Χρυσόστομος Α΄, τοῦ ἔγραψε ἐπί τῇ ἐκδόσει τῆς «Κατά Χιλιαστῶν» μελέτης του: «Χαίρομεν δέ ὅτι ἡ Ὑμετέρα Ὁσιότης τοῦ ἀληθοῦς καταστοχαζομένη σκοποῦ, καίτοι τά ὄρη καταλαβοῦσα καί μακράν τοῦ κόσμου τόν τῆς κατά Χριστόν ἀσκήσεως καί τῆς ἀρετῆς διανύων δόλιχον {=τό στάδιον}, ὅμως περί πολλοῦ ποιεῖται τήν εὐσέβειαν, καί τοῦ ὀρθοῦ ὑπεραμύνεται φρονήματος τῆς Ἐκκλησίας, τό κατά δύναμιν τῇ Χριστιανικῇ κοινωνίᾳ χρήσιμος φαινομένη» [3]. 

Ὁ Γέρων Δανιήλ, συνεδέετο πνευματικῶς μέ τόν Ἅγιο Νεκτάριο [4], μέ τόν ὅσιο Γέροντα Φιλόθεο Ζερβᾶκο [5], τή Γερόντισσα Θεοδοσία, Ἡγουμένη τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Κεχροβουνίου τῆς Τήνου [6], μέ τόν λογοτέχνη Ἀλέξανδρο Μωραϊτίδη (ἀργότερα Μοναχό Ἀνδρόνικο), τόν ὁποῖον ὁ π. Δανιήλ βοήθησε στόν μοναχικό του προσανατολισμό [7] καί μέ πολλές ἄλλες πνευματικές μορφές τῆς ἐποχῆς του.

Ὁ Γέρων Εὐλόγιος Κουρίλας ὁ Λαυριώτης (1880-1961), μετέπειτα Μητροπολίτης Κορυτσᾶς (1937-1939) καί Καθηγητής τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν (1942-1949), στή συλλυπητήρια ἐπιστολή του (22 Σεπτεμβρίου 1929) πρός τούς Δανιηλαίους γιά τήν ἐκδημία τοῦ Γέροντος Δανιήλ, ἔγραφε μεταξύ ἄλλων: «Ὁ θάνατος αὐτοῦ ἀφίησιν ἀνεκπλήρωτον κενόν εἰς τήν σύστασιν τοῦ συγχρόνου ἀσκητισμοῦ. Δέν βλέπω ἐκεῖ πέριξ ἄλλον Δανιήλ καί τοῦτο μέ τρομάζει! Πάντες διασχίζοντες τά ἀπρόσιτα ἐκεῖνα μέρη εὕρισκον ὄασιν ἐν τοῖς Κατουνακίοις καί ᾐσθάνοντο ἀνακούφισιν τῶν κόπων ἐκ τῆς μετ’ αὐτοῦ συναναστροφῆς, τώρα ἀπωλέσαμεν καί τήν παρηγορίαν ταύτην!» [8].

Ἡ φωνή τῆς θεολογίας τοῦ «ποιήσαντος καί διδάξαντος» Γέροντος Δανιήλ, ὁ ὁποῖος ἀντιμετώπισε τά νέα ρεύματα σκέψεως καί πνευματικότητος ἤδη ἀπό τήν ἐμφάνισή τους στά τέλη τοῦ 19ου καί ἀρχές 20οῦ αἰῶνος, ἔχει ἰδιαίτερη ἀπήχηση σήμερα καί κατευθύνει πρός τήν πάντοτε ἀσφαλῆ συμπόρευση «σύν πᾶσι τοῖς Ἁγίοις».

Σοφαί νουθεσίαι του αγιασμένου Πατρός Αμφιλοχίου Μακρή...

(νουθεσίαι του αγιασμένου Πατρός Αμφιλοχίου Μακρή προς Μοναχές)

• Το να παραμένης πιστός εις τον Μοναχισμόν θεωρείται μαρτύριον.

• Θέλει ο Χριστός να σου βγάλη τα αγκάθια, διότι είναι κηπουρός και συ θέλεις την ησυχία σου.
• Ο Χριστός είναι κοντά μας, ας μη τον βλέπομε... καμμιά φορά μας δίδει και κανένα μπάτσο από πολλήν αγάπην...
• Πρέπει να χαίρεσαι. Καλλιτεχνική σμίλη κρατά στα χέρια του ο Ιησούς. Θέλει να σε ετοιμάση ένα άγαλμα του ουρανίου παλατιού.
• Είσθε βασιλικά πρόσωπα, προορίζεσθε για τον ουράνιο νυμφώνα.
• Όταν ιδής άνθρωπον κουρασμένον (πνευματικώς) μη του βάλης άλλο φορτίο διότι τα γόνατα δεν αντέχουν.
• Αγάπησε τον Ένα να σε αγαπούν και τα θηρία.
• Αληθινός πλούτος για μένα είναι να σας δω στην Βασιλείαν των Ουρανών.
• Όταν υπάρχει η φλόγα της αγάπης, ό,τι κακό πλησιάζει το κατακαίει.
• Ο άνθρωπος όταν δεν ζητά τα δικαιώματά του θα φωτίση ο Θεός τον άλλον να του τα δώση.
• Το φως του Κυρίου να σε φωτίζη και να σε οδηγή πάντοτε.
• Ο διάβολος φρίττει όσον μάλιστα βλέπει νέες υπάρξεις να κάθωνται εδώ διά τον Χριστόν.
• Όταν έχετε πειρασμούς τότε κατέρχεται η χάρις του Θεού. Φαίνεται ότι του χαλάτε (του πειρασμού) τα σχέδια.
• Ο άνθρωπος που αγαπά πνευματικώς αισθάνεται προσευχόμενος, ότι ευρίσκεται εντός του Θεού και του αδελφού του. Λυπάται όταν δεν πορεύεται καλώς ο αδελφός του και προσεύχεται διά την πρόοδόν του. Ουδέποτε αλλάσσει εκείνος που έχει την χριστιανικήν αγάπην...

Ερώτησις: Αφού βλέπετε, Γέροντα, τόσο καθαρά τις αδυναμίες μας, τα λάθη μας, γιατί δεν μας τα υποδεικνύετε;
Απάντησις: Λυπούμαι για όσα βλέπω ως πατέρας, αλλά ελπίζω εις την καλλιτέρευσιν. Υποδεικνύω όσα πρέπει, αλλά πιο κερδισμένος είσαι, όταν χύσης δυο ή τρία δάκρυα εμπρός εις τον Χριστόν δι' αυτά, παρά να πης πολλά λόγια. Εκείνος είναι ο ιατρός και παιδαγωγός μας. Ο Χριστός χθες και σήμερον ο αυτός, αλλά εμείς εκλείσαμε τα μάτια μας και βλέπομε σκοτεινά. Αφού προχωρούμε έτσι άλλοι λασπώνονται και άλλοι σκοτώνονται.

Πολλές φορές την ήμερα έρχεται ο Χριστός και σου χτυπά, αλλά εσύ έχεις δουλειές...

Εκείνος που ταράσσεται δεν σκέπτεται λογικά, ορθά. Κάμνε υπομονήν και θα βραβευθής με στέφανον. Θέλω να είσθε ήρεμες για να συναντώμεθα. Άμα είσθε κουρασμένες δεν λειτουργούν οι ασύρματοι.

• Το Πνεύμα του Θεού να μη φεύγη από το νου και την καρδία σας.
• Ο Κύριος να σας ενισχύη, να κρατήσετε σταθερά τη σημαία της αληθείας και της εγκράτειας.
• Ο Χριστιανός είναι πραγματικά άνθρωπος. Ξέρει όλους τους τρόπους της ευγενείας.
• Όταν η καρδία μας δεν έχει την αγάπη προς τον Χριστόν δεν μπορούμε να κάνωμε τίποτε. Είμαστε σαν πλοία που δεν έχουν φωτιά, βενζίνη στη μηχανή τους.
• Όσον ο άνθρωπος απλοποιείται, θεοποιείται. Γίνεται άκακος, ταπεινός, πράος, ελεύθερος, γίνεται... γίνεται...
• Αυτά που ακούμε (πολέμους, σεισμούς, καταστροφές, είναι βροντές και θα έλθη και η βροχή...).
• Πρέπει λοιπόν να είμαστε έτοιμοι προς απολογίαν και μαρτύριον.
• Να γίνετε άνθρωποι άξιοι της άνω Ιερουσαλήμ.
• Η Χάρις του Παναγίου Πνεύματος κάνει τον άνθρωπον να εκπέμπη ακτίνας. Πρέπει όμως ο άλλος να έχη καλόν δέκτην διά να το καταλάβη.
• Πρέπει να έχωμε στον ουρανόν τα βλέμματά μας. Τότε δεν θα μας κλονίζη τίποτε.
• Παρακαλώ τον Θεόν να σας αγιάση, να σας οδηγήση εις τον Παράδεισον. Αυτήν την προίκα παρακαλώ να σας δώση ο Κύριος...
• Εις την λειτουργίαν διά να έλθη η χάρις του Θεού πρέπει να έχης συγκέντρωσιν, ειρήνην και να μη σκέπτεσαι τίποτε.
• Όσον ο άνθρωπος αγαπά τον Θεόν, τόσον έχει αγάπην και για τους ανθρώπους. Τους αγαπά σαν εικόνες Θεού, με σεβασμόν, λεπτότητα και αγιασμόν.
• Καθημερινώς προσεύχομαι να σας δω στις τάξεις των οσίων γυναικών...
• Παράδεισον χωρίς εσάς παιδιά μου, δεν τον θέλω.

Ερώτησις: Πώς κατορθώνετε να έχετε τέτοια υπομονή και καρτερία εις τα διάφορα;
Απάντησις: Η χάρις του Θεού βοηθά. Πάντα πιστεύω παιδί μου εις την δύναμιν του Θεού που όλα τα μεταβάλλει και τα ρυθμίζει προς το συμφέρον της ψυχής μας.

Ο Γέροντας Αμφιλόχιος Μακρής (1888-1970)

Ο Γέροντας ΑΜΦΙΛΟΧΙΟΣ Μακρής
(1888-1970)
Η κοίμηση του οσίου Αμφιλοχίου και σημεία της αγιότητός του

Από το βιβλίον
«Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΑΜΦΙΛΟΧΙΟΣ ΜΑΚΡΗΣ»
του Αρχιμ. Παύλου Νικηταρά. 

Σ' όλη του τη ζωή εβασανίζετο από αρρώστιες, ήταν ευαίσθητος στα κρυολογήματα και κάθε χρόνο τον επισκέπτετο η γρίππη... Τέλη Μαρτίου 1970 προσεβλήθηκε από πνευμονία· ήταν Μ. Τεσσαρακοστή και με δυσκολία δέχθηκε να πάρη λίγο γάλα. Έδωσε σε όλους τις συμβουλές που ο καθένας είχε ανάγκη. Είχε το προορατικό χάρισμα. Στην προσπάθεια των πνευματικών του παιδιών να τον κρατήσουν με ορούς λίγες μέρες στην ζωή, παρακαλούσε κι έλεγε: αφήστε με καλά μου παιδιά να φύγω, ήρθε η ώρα μου. Γιατί, Γέροντα, τούλεγα, δεν μένεις μαζί μας τούτο το Πάσχα; Δίσταζε να μου απάντηση, και δεύτερη και τρίτη φορά τον παρεκάλεσα να μου πη πώς ξέρει ότι θα φύγη σύντομα κι εκείνος με δυσκολία μου απεκάλυψε: ευλογημένε Παύλε, είδα την Παναγία και τον Θεολόγο προ ολίγου και τους παρεκάλεσα να μείνω κοντά στα παιδιά μου κι αυτό το Πάσχα, αλλά μου είπαν «Δεν γίνεται άλλο, ελήφθη η απόφασις, Πάσχα θα κάμης στους Ουρανούς μαζί μας» κι αυτό το λέγω σαν εξομολόγηση, επειδή με βιάζεις, μη το ειπείς σε άλλους.

Κι έφυγε από τον κόσμο της ματαιότητος, αφού έδωσε την ζωήν του για τους άλλους, αφού εργάσθηκε σαν καλός εργάτης στον αμπελώνα του Κυρίου, αφού αρίστευσε στις εξετάσεις του στο στάδιο των πνευματικών ασκήσεων, αφού υπηρέτησε και Εκκλησία και Πατρίδα σαν καλός χριστιανός και ακέραιος Έλληνας. Κοιμήθηκε στις 16 Απριλίου 1970 σε πλήρη διαύγεια των αισθήσεών του. Το λείψανό του πήρε μορφή ουράνια, όψι χαρούμενη κι ειρηνική, απέραντη γαλήνη βασίλευε στο ασκητικό του πρόσωπο, πράγματι αγιασμένου ανθρώπου έκφραση, που εκοιμήθη εν Κυρίω.... 

Αξίζει να προσθέσω ένα γεγονός που δείχνει πως εδέχετο μυστικές κλήσεις για την σωτηρία των άλλων και που θυμίζει τον μεγάλο Απόστολο των Εθνών που ήκουσε την φωνήν του Μακεδόνος «διαβάς βοήθησον ημίν». Ο αείμνηστος γέροντας ενώ ευρίσκετο στο κελλί του στην Μονή της Πάτμου, ακούει κάποια Ελένη από την Ικαρία να τον καλεί να σπεύση να την σώση. Δεν χάνει καιρό, κατεβαίνει στο λιμάνι του νησιού και ως εκ θαύματος ευρίσκει ιστιοφόρο που έφευγε για την Ικαρία. Θαλασσοδαρμένος φθάνει στον προορισμό του και αμέσως ερωτά αν υπάρχει κάποια Ελένη χήρα και πληροφορείται ότι προ ήμερων έχασε τον άνδρα της· αμέσως ρώτησε να μάθη τον δρόμον που ωδηγούσε στο σπίτι της χήρας γυναικός. Δεν εζήτησε να ανάπαυση το κουρασμένο σαρκίο του, αλλά σπεύδει χωρίς καθυστέρηση, η φωνή της Ελένης τον ενοχλεί. Εκεί που βάδιζε βλέπει μια έξαλλη γυναίκα να τρέχη απελπισμένη, την φωνάζει με το όνομα της και λέγει: «Ελένη που πηγαίνεις, για σένα ήλθα». Και η πονεμένη γυναίκα συνέρχεται, βλέπει τον πνευματικό, σκέπτεται αυτό που θα έκαμνε και εξομολογείται ότι την στιγμή εκείνη επήγαινε να πνιγή στην θάλασσα. Η γυναίκα εσώθη, το θαύμα έγινε, όπως η ίδια μου το εξιστόρισε... 

Η αδελφή Ευφροσύνη με εβεβαίωσε ότι όταν πήγε να ασπασθή τον τάφο του Γέροντα, ησθάνθη τέτοια ευωδία, ώστε στην συνείδηση της στέκει σαν ένας πατερικός άγιος, ο οποίος πράγματι έχει αγιάσει. 

Ένα άλλο πνευματικό του τέκνο, η Μ.Κ. μου διηγήθη ότι τον Νοέμβριο του 1954 επισκέφθηκε τον Γέροντα στην Πάτμο και την φιλοξένησε στο ι. Κοινόβιο του Ευαγγελισμού. Επί δύο ήμερες παρέμενε στον πύργο του Μοναστηριού· την τρίτη ημέρα ο αείμνηστος επέμενε να μη κοιμηθή πλέον στο μέρος αυτό, πράγμα που έγινε. Την νύκτα εκείνη έπεσε ακριβώς σε αυτό το κρεββάτι κεραυνός. Ημπορεί να θεωρηθή τυχαίο γεγονός η σωτηρία ενός ανθρώπου με την επιμονή του πνευματικού πατρός;

Τελευταίες υποθήκες του αειμνήστου Πατρός Αμφιλοχίου
14 Απριλίου 1970, 10η μ.μ. 

• Στην βασιλεία των ουρανών βασιλεύει η ειρήνη και η χαρά παιδί μου. 
• Να έχετε αγάπη μεταξύ σας, να παρακαλήτε τον Θεόν να με συγχωρήση, διότι δεν σας έδωσα τίποτε ως πατέρας... (Γερόντισσα συγκεκινημένη). Το παν, Γέροντα, μας έδωσες. 
• Τη Γερόντισσα ν' αγαπάτε. Ο Θεός να σας ενισχύη να οδηγήσητε καλώς το ποίμνιον που σας έδωκε να διευθύνετε. Θα αισθάνομαι πολλήν χαράν όταν σας βλέπω να προχωρήτε. Να παρακαλήτε να με βάλη και με ο Κύριος εις την θέσιν σας. Πάντα θα εύχωμαι να ζήσουμε αεννάως εις την δόξαν του Παραδείσου. Θέλω να συνέχισης πιστά το έργον μου όταν θα φύγω. Θα χαίρωμαι όταν θα βλέπω ότι προχωρείτε εις τις άγιες γραμμές του Μοναχι¬σμού....

15 Απριλίου 1970 

• Πρέπει να είσθε παιδιά της αγάπης. Δεν θα φοβήσθε τον διάβολον. 

Πρωτοπρ. Γεώργιος Μεταλληνός, «Τόν πολιτικό ρόλο τοῦ Μασονισμοῦ πραγματοποιεῖ ἡ Λέσχη Bilderberg, πού ἔχει αἰχμαλωτίσει τήν πλειονότητα τῶν πολιτικῶν δυνάμεων»

Τοῦ πρωτ. Γεωργίου Δ. Μεταλληνοῦ

Ὁ Τεκτονισμὸς/Μασονία εἶναι ἐμβόλιμο μέγεθος στὴν ἑλληνορθόδοξη κοινωνία, ποὺ παρασιτεῖ στὸ σῶμα της, μὲ συνέπειες ὀδυνηρὲς γιὰ τὴν συνοχὴ καὶ ταυτότητά της. Τὸ σημαντικότερο: Ὁ Τεκτονισμὸς εἶναι τοκετὸς ξένων ὠδίνων, ξένος τελείως πρὸς τὴν ταυτότητα τοῦ Γένους/Ἔθνους μας, καὶ μάλιστα στὴν οὐσία του μὴ συμβατὸς μὲ αὐτήν. Ἔτσι, ἐνεργεῖ τὸν ἰδεολογικὸ διαμελισμὸ τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας, κυρίως στὰ «ὑψηλότερα» κοινωνικὰ στρώματά της, συμβάλλοντας στὴ διαιώνιση καὶ τὸ βάθεμα τοῦ ἰδεολογικοῦ μας διχασμοῦ. Ἡ δράση του (ἀπὸ τὸν 18ο αἰώνα) στὸν δικό μας γεωγραφικὸ χῶρο ἐθεμελίωσε τὴν βεβαιότητα ὅτι ἡ Μασονία ταυτίζεται μὲ τὸν ἀποκρυφισμὸ καὶ τὴν σκοτεινότητα λειτουργίας καὶ ἐνέργειας, κάτι ποὺ ὑποστασιώνεται στὴ γνωστὴ στὰ Ἰόνια Νησιὰ καὶ ἀπαξιωτικὴ γιὰ κάποιον διατύπωση• «σὰν μασόνος»...
Ὁ Ἑλλαδικὸς Τεκτονισμὸς ἔχει προέλευση ἀγγλική. Τὸ βρετανικὸ στοιχεῖο, ὅποια καὶ ἂν ἦταν ἡ δραστηριότητά του ἐπιδόθηκε στὴν ἵδρυση (ἀγγλικῶν) τεκτονικῶν στοῶν. Ἡ «ἱεραποστολικὴ» αὐτὴ κινητικότητα ἐνίσχυε οὐσιαστικὰ καὶ τὴν προώθηση τῆς βρετανικῆς πολιτικῆς. Τὰ ἀρχειακὰ στοιχεῖα διαψεύδουν τὸν....
 περὶ τοῦ ἀντιθέτου ἰσχυρισμὸ τῶν δικῶν μας τεκτόνων, πρὸ πάντων τὰ ἀρχεῖα τοῦ Colonial Office (ὑπουργείου ἀποικιῶν) γιὰ τὰ Ἑπτάνησα (1814-1864). Ἡ πρώτη Στοὰ στὴν «καθʼ ἡμᾶς Ἀνατολὴν» ἱδρύθηκε στὴ Σμύρνη μὲ πρωτοστάτη σὲ αὐτὴν τὴν κατεύθυνση τὸν ἐπιφανή τέκτονα Ἀλέξανδρο Ντρυμόν. 

Ἀπὸ τὴ Σμύρνη ἐξαπλώθηκαν οἱ Στοὲς στὴν Κωνσταντινούπολη μὲ τὴν ἵδρυση καὶ ἐκεῖ Στοᾶς τὸ 1848. Τὸ εὐρωπαϊκὸ πολιτιστικὸ κλίμα καὶ ἡ κοσμοπολίτικη πληθυσμιακὴ σύνθεση εὐνοοῦσαν τὴν εἰσαγωγὴ νέων ἰδεῶν, ποὺ ἔβαινε παράλληλα μὲ τὴν ἀποδυνάμωση τῆς χριστιανικῆς πίστης καὶ τοῦ συνδέσμου μὲ τὴν ὀρθόδοξη παράδοση. Δὲν εἶναι συνεπῶς περίεργο, ποὺ τέκτονες κατεῖχαν θέσεις καὶ σὲ αὐτὸ τὸ Φανάρι καὶ τὸ Πατριαρχεῖο ἤδη περὶ τὸ 1755. Στὰ τέλη τοῦ 18ου αἰώνα, ἐξ ἄλλου, εἶχαν ἱδρυθεῖ Στοὲς στὴν Ἀθήνα, τὴν Ζαγορά, τὰ Ἀμπελάκια, τὰ Ἰωάννινα καὶ τὰ Ἰόνια Νησιὰ (πρῶτος «ἀπολογητὴς» τοῦ τεκτονισμοῦ στὴν Ζάκυνθο ὁ κληρικὸς Ἀντώνιος Κατήφορος). Ὁ Τεκτονισμὸς στηριζόταν κυρίως στὸ ἀστικὸ στοιχεῖο, κινήθηκε δὲ στὸν χῶρο τῶν λογίων, τῶν ἐμπόρων καὶ τῶν Φαναριωτῶν.

π. Γεώργιος Μεταλληνός, Ομότιμος Καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών

ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΝΕΟΜΑΡΤΥΡΕΣ .Π ΓΕΩΡ ΜΕΤΑΛΛΗΝΟΣ

Συγκλόνισαν το κοινό οι Γ. Μεταλληνός και Α. Βλιαγκόφτης στο Aνοικτό Πανεπιστήμιο Κατερίνης

Καθήλωσαν το πολυπληθές ακροατήριο με την ενημέρωση, τη θεολογική ορθόδοξη κατάρτιση  και τη μαρτυρία τους σε ουσιαστικά θέματα της Εκκλησίας ο π. Γεώργιος Μεταλληνός και ο π. Αρσένιος Βλιαγκόφτης στην ομιλία της  Σχολής Γονέων – Ανοικτού Πανεπιστημίου Κατερίνης "Βαδίζοντας προς την Πανορθόδοξο Σύνοδο" τη Δευτέρα 22/2/2016 στο Συνεδριακό Κέντρο του δήμου Κατερίνης.
Ο π. Γεώργιος αναφέρθηκε στις όψεις της προβληματικής του διαλόγου κατά τη Σύνοδο ξεκινώντας από την παραδοχή του διαλόγου, εφόσον ο τελευταίος ανήκει στην ουσία του Χριστιανισμού. Άλλωστε και ο Θεός διαλέγεται με τα πλάσματά του και η λατρεία και η προσευχή δημιουργούν τις προϋποθέσεις για το διάλογο Θεού και ανθρώπου. Ο σκοπός των Συνόδων είναι η επανένταξη των αιρετικών στην Εκκλησία, όχι η ένωση. Η επιστροφή στην πίστη και παράδοση της πρώτης Εκκλησίας. Κάποιες φορές υπεισέρχεται στις συνόδους ο παγκοσμιοποιημένος διεθνής πολιτικός χαρακτήρας ή κατά τον κ. Γιανναρά ισχύουν μέθοδοι πολιτικών επαφών και στους εκκλησιαστικούς διαλόγους.
Έως τον 19ο αιώνα η αληθινή πίστη αποτελούσε το θεμέλιο της ελληνικής ορθόδοξης Εκκλησίας. Στις αρχές του 20ου αιώνα ξεκίνησε με διαγγέλματα από το Πατριαρχείο μία φιλοδυτική στροφή, με πολιτικό υπόβαθρο, για προετοιμασία στην είσοδο του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών παρά τις ενστάσεις και δισταγμούς από τον π. Φλωρόσκι και τον καθηγητή κ. Καρμίρη. Στους διαλόγους των συνόδων πρέπει να διακηρύσσεται και βιώνεται η απόλυτη πίστη δηλαδή η εμπιστοσύνη στον Χριστό κι όχι η ενδοτικότητα στην παναίρεση που κατά τον π. Ιουστίνο Πόποβιτς είναι τα ψευδοχριστιανικά συστήματα. Άλλωστε πόσοι ετερόδοξοι, κατά τον π. Σαράντη Σαράντο έγιναν ορθόδοξοι στους οικουμενικούς διαλόγους; Κανένας. Ενώ από απλούς παπάδες και αγιορείτες πολλοί. Να χρησιμοποιείται η γλώσσα της αληθείας και να απομακρύνεται το δήθεν επιχείρημα της απομόνωσης.
Ο δεύτερος εισηγητής μοναχός π. Αρσένιος Βλιαγκόφτης με κριτική ματιά μετέφερε και γνωστοποίησε δημοσιευμένα κείμενα των μητροπολιτών Λεμεσού κ. Αθανασίου, Ναυπάκτου κ. Ιεροθέου και καθηγητή της Δογματικής στη Θεολογική Α.Π.Θ. κ. Τσελεγγίδη. Η αγία και μεγάλη Σύνοδος προετοιμάζεται εδώ και 50 χρόνια και αποφασίστηκε να πραγματοποιηθεί στη Θεολογική Ακαδημία στο Κολυμπάρι της Κρήτης στις 16-27/6/ 2016. Θα αναπτυχθούν διάφορα θέματα όπως η αποστολή της Ορθόδοξης Εκκλησίας στον σύγχρονο κόσμο, η σπουδαιότητα της νηστείας, το μυστήριο γάμου και κωλύματα και οι σχέσεις της Ορθόδοξης Εκκλησίας προς τον λοιπό χριστιανικό κόσμο.
Σύμφωνα με τις επιστολές των ανωτέρω μητροπολιτών προωθήθηκαν κείμενα εν αγνοία των ιεραρχών και δημιουργείται έλλειμμα συνοδικότητας εφόσον θα παρευρίσκονται 24 επίσκοποι από κάθε ορθόδοξη Εκκλησία με τον προκαθήμενό τους. Στις συνόδους η συμμετοχή όλων των ιεραρχών είναι αδήριτη ανάγκη. Μήπως έμμεσα επιδιώκεται φίμωση μοναχών και θεολόγων και προωθείται η νομιμοποίηση του διαχριστιανικού οικουμενισμού σύμφωνα με τον νεοεποχίτικο συγκρητισμό; Άλλωστε ο Πάπας εξέφρασε την αντιευαγγελική θεωρία του με τη ρήση "όλες οι θρησκείες είναι καλές".

«Ο προκλητικός Νίκος Καζαντζάκης» Ο πατήρ Γ. Μεταλληνός για το έργο του μεγάλου έλληνα συγγραφέα, τον πάπυρο αλλά και τους μουσουλμάνους

---

Μουσουλμάνοι ανά τον κόσμο αντιδρούν για την ταινία που προσβάλλει τον Μωάμεθ. Το 1988 χριστιανοί αντιδρούσαν για την ταινία του Μάρτιν Σκορτσέζε «Τελευταίος Πειρασμός» που βασίστηκε στο ομότιτλο βιβλίο του Νίκου Καζαντζάκη.
Κάποιοι μιλούν για «στημένα» περιστατικά από ανθρώπους που δεν έχουν ιδέα του τι μπορούν να προκαλέσουν γράφοντας… ανακρίβειας, όπως τις χαρακτηρίζουν θεολόγοι, και κάποιοι άλλοι λένε ότι όλα βασίζονται στην επιστήμη και τις… ανακαλύψεις. Γι’ αυτό επικαλούνται και τη νέα τάξη πραγμάτων.
Ο πατήρ Γεώργιος Μεταλληνός, που είναι ιερέας και ομότιμος καθηγητής της Θεολογίας καθώς και συγγραφέας περισσότερων από 40 θεολογικών βιβλίων μιλά στο newsbeast.gr και σχολιάζει τη στάση και τις αντιδράσεις των μουσουλμάνων με αφορμή την ταινία «Η αθωότητα των μουσουλμάνων». Αναφέρεται στις αντιδράσεις των χριστιανών που προκλήθηκαν από το βιβλίο του Νίκου Καζαντζάκη «Τελευταίος Πειρασμός», το οποίο στη συνέχεια έγινε ταινία από τον Μάρτιν Σκορτσέζε και στέκεται στον πάπυρο που βρέθηκε σήμερα που «αναφέρει» ότι ο «Ιησούς Χριστός είχε παντρευτεί τη Μαρία Μαγδαληνή».
«Νομίζω ότι είναι ανθρωπιστική αρχή και όχι μόνο θρησκευτικού χαρακτήρος ότι οφείλουμε ο ένας να σέβεται την ταυτότητα και τις πεποιθήσεις του άλλου. Μπορεί να μην τις ακολουθούμε αλλά ο σεβασμός είναι επιβεβλημένος.
Αυτό σημαίνει ότι προσπαθώ να μην προσβάλω τον άλλο. Σας ομολογώ ότι ως θεολόγος, ορθόδοξος φυσικά, μελετώντας κάποια θρησκεύματα, καταλαβαίνω ότι δεν έχουν καμιά υπόσταση, λογική κυρίως», αναφέρει ο πατήρ Γεώργιος Μεταλληνός για την έκρηξη των μουσουλμάνων.
Σημειώνει δε ότι: «Παρόλα αυτά ποτέ δεν διανοήθηκα να γράψω κάτι εναντίον ή να διακωμωδήσω τα ηγετικά πρόσωπα αυτών των θρησκευμάτων. Η πρόκληση, η οποία προέρχεται από εμάς και πάντοτε από τον λεγόμενο δυτικό ευρωπαϊκό χριστιανικό κόσμο, δημιουργεί φανατισμό.
Ο φανατισμός όμως είναι συνδεδεμένος όχι με την ίδια τη θρησκεία αλλά συνδέεται με την πολιτικοποίηση του θρησκεύματος και την χρησιμοποίηση του για πολιτικούς σκοπούς. Έτσι, το Ισλάμ από την αρχή, ο Μωαμεθανισμός δηλαδή χρησιμοποιήθηκε από την πολιτική ηγεσία για να υποβοηθήσει τον επεκτατικό της ρόλο. Άλλωστε και στις δυτικές κοινωνίες, κυρίως στην αμερικανική, ο χριστιανισμός χρησιμοποιείται ως προγεφύρωμα για την επέκταση της πολιτικής προπαγάνδας και άλλων μεθόδων στον τρίτο κόσμο και εις την Ανατολή».
Πιστεύει ότι: «Νομίζω ότι όταν λείπει η πρόκληση, δεν θα έχουμε και την απάντηση. Δεν δικαιολογώ οποιαδήποτε βίαια κίνηση και ενέργεια αλλά καταδικάζω δριμύτατα εκείνους που προκαλούν αυτές τις βίαιες και δριμείες κινήσεις και επεμβάσεις».

π. Γεωργίος Μεταλληνός: Η ΡΩΜΑΝΙΑ ζει μέσα στην Ορθοδοξία. Η Μεγάλη Ιδέα είναι πάντα οικουμενική, "αυτοκρατορική".

Η συνέντευξη η οποία ακολουθεί παραχωρήθηκε στον γράφοντα από τον πρωτοπρεσβύτερο
π. Γεώργιο Μεταλληνό,
στο πλαίσιο του ανέκδοτου βιβλίου «Τα ιδιωτικά για το δημόσιο». Η προδημοσίευση της πραγματοποιείται
με αφορμή την «αποφράδα ημέρα» της Άλωσης της Κωνσταντινούπολης από τους
Οθωμανούς, στις 29 Μαΐου 1453.

Ο πρωτοπρεσβύτερος π. Γεώργιος Δ. Μεταλληνός[*]
μας μιλάει για την Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία: Στο τι μας αφορά ως Έλληνες

Γεώργιος Τασούδης: π. Γεώργιε τελικά
η Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία στο τι μας αφορά ως Έλληνες;
π. Γεώργιος Δ. Μεταλληνός: Διότι είναι
η ιστορική συνέχεια μας. Της ανήκουμε και μας ανήκει. Δεν πεθάναμε το 146 π.Χ.,
και αναστηθήκαμε, σαν τους εν Εφέσω Επτά Παίδες, το 1821 (αν αναστηθήκαμε…),
αλλά η αυτοκρατορία της Νέας Ρώμης είναι η ‘‘μέση’’ ιστορική μας διάρκεια
(Παπαρρηγόπουλος, Ζαμπέλιος κ.π.α.).
ΓΤ: Η υιοθέτηση ποιων ιδιαίτερων χαρακτηριστικών παραπέμπουν
στην ελληνικότητα της Αυτοκρατορίας;
ΓΔΜ: Η Ορθόδοξη Πίστη, η γλώσσα η
ελληνική και ο ανανεωμένος ελληνικός πολιτισμός, και προ πάντων η παιδεία,
στοιχεία που επιβίωσαν και ανανεώθηκαν δια των αγίων Πατέρων, ελλήνων και στην
καταγωγή και στην παιδεία. Ο Μ. Βασίλειος εκαυχάτο που η μητέρα του –Αγία
Εμμέλεια- καταγόταν από τους Μολιονίδες-Ηρακλείδες-Δωριείς! Εμείς σήμερα
ξέρουμε την καταγωγή μας; (Ας κάνουμε DNA και θα δούμε τι θα προκύψει). Ο Ελληνισμός και η Ελληνικότητα σώζεται πάνω
απ’ όλα με το πνεύμα, την καρδιά και μετά με το αίμα.
ΓΤ: Δηλαδή όλα αυτά τα
χαρακτηριστικά που μόλις μας αναφέρατε ενσωματώθηκαν στη λειτουργία των δομών
της Αυτοκρατορίας και εντυπώθηκαν στις συνειδήσεις του συνόλου των πολιτών
αυτής;
ΓΔΜ: Αυτό γινόταν στην καθημερινή πράξη.
Πως αμερικανοποιούνται σήμερα οι μετανάστες των ΗΠΑ; Η γλώσσα στην ‘‘καθ’ ημάς
Ανατολήν’’ είχε μιαν αδιατάραχτη συνέχεια. Ο ανανεωμένος πολιτισμός μας
(ελληνορθόδοξος) το ίδιο. Από τον Ιουστινιανό (6ος αι.) και τον
Ηράκλειο (7ος αι.) συντελείται και ο κρατικός-διοικητικός εξελληνισμός
της Αυτοκρατορίας. Και η ελληνική παιδεία συνεχίζεται (Φώτιος λ.χ.). Μόνο η
‘‘θρησκεία’’ παραμερίζεται από τους αποδεχθέντες την Πίστη του Χριστού Έλληνες
και τις άλλες λαότητες.
ΓΤ: Εντοπίζεται
κάποια συγκεκριμένη περίοδος η οποία σηματοδοτεί -ας μου επιτραπεί ο όρος- την
ελληνοποίηση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας;
ΓΔΜ: Πέρα από τα προηγούμενα μη
ξεχνάμε τις καθαρά ελληνικές αναγεννήσεις επί Φωτίου και Μακεδονικής Δυναστείας
(τότε εμφανίζονται οι φιλόσοφοι στους Ναούς, παράλληλα με τους
παλαιοδιαθηκικούς Προφήτες, ‘‘ως προειπόντες την έλευσιν Χριστού’’ (Διονύσιος
εκ Φουρνά). Η αυτοκρατορία έγινε Ελληνική (αλλ’ όχι ελλαδική, ιδιοκτησία της
σημερινής ‘‘Ελλαδίτσας’’, που έλεγε ο σοφός παπα-Γιάννης Ρωμανίδης).
ΓΤ: Ποιο ήταν το κραταιό φρόνημα του κατοίκου της Αυτοκρατορίας και πως
διατηρούνταν η συνεκτικότητα μεταξύ του πολιτικού αυτού αμαλγάματος των
λαοτήτων που τη συγκροτούσαν;
ΓΔΜ: Μέσω της πίστεως

π. Γεώργιος Μεταλληνός - Αγιότης μαρτυρουμένη

Απόφαση της Πατριαρχικής και Συνοδικής πράξης του Οικουμενικού Πατριαρχείου (αρ. 323 της 19/03/1998) με την οποίαν ο Ιωακείμ ο Βατοπεδινός ο Παπουλάκης συγκαταριθμείται στους αγίους της Ορθόδοξης Εκκλησίας. 

Αναδημοσιεύουμε εδώ την ενδιαφέρουσα ομιλία του πρωτοπρεσβύτερου και καθηγητού Πανεπιστημίου πατρός Γεωργίου Μεταλληνού με τίτλο "Αγιότης μαρτυρουμένη" που δόθηκε στη σειρά ομιλιών στρογγυλής τραπέζης με θέμα: "Αγιότητα, ένα λησμονημένο όραμα" που οργανώθηκε με τη ευκαιρία συμπλήρωσης είκοσι χρόνων λειτουργίας του εκδοτικού οίκου "Ακρίτας" στο Ίδρυμα Γουλανδρή-Χορν από 21 Οκτωβρίου ως 16 Δεκεμβρίου 1998.

Οι ομιλίες αυτές δημοσιεύθηκαν στον επετειακό συλλογικό τόμο "Αγιότητα, ένα λησμονημένο όραμα" των εκδόσεων "Ακρίτας" (Α' έκδοση Δεκέμβριος 2001, σελ. 45-57) (εδώ όλος ο τόμος ή εδώ για την συγκεκριμένη ομιλία).

Η ΠΡΟΣΦΑΤΗ ἀθρόα1 κατάταξη νέων Ἁγίων στὸ Ἁγιολόγιο τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τόσο στὸ κλίμα τοῦ ΟἰκουμενικοῦΠατριαρχείου, ὅσο καὶ στὴν Ἐκκλησία τῆς Ῥωσίας, προκάλεσε τὶς ἑπόμενες σκέψεις πάνω σε μία οὐσιώδη πτυχὴ τῆς διαδικασίας τῆς «ἀναγνωρίσεως» Ἁγίων στὴν ὀρθόδοξη παράδοση. 

Ιερά λείψανα των ομολογητών αγίων Γρηγορίου, Θεοδώρου και Λέοντος, οι οποίοι φέρουν και την προσωνυμία "Ἀγιοι Φανέντες".

Φυλάσσονται στον ιερό ενοριακό ναό Κοιμήσεως της Θεοτόκου Σάμης Κεφαλληνίας. 

Οι "Ἀγιοι Φανέντες". 

1. Η ΟΡΘΟΔΟΞΟΠΑΤΕΡΙΚΗ παράδοση ἀποδίδει τὸν χαρακτηρισμὸ τοῦ Ἁγίου2 στὰ πρόσωπα ἐκεῖνα, τὰ ὁποῖα ἔχουν φθάσει στὴ θέωση καὶ συνιστοῦν τοὺς μάρτυρές της μέσα στὴν ἱστορία. Κατὰ τὸν ἅγιο Ἰωάννη τὸν Δαμασκηνό, τιμοῦμε τοὺς Ἁγίους «ὡς ἑνωθέντας Θεῷ κατὰ προαίρεσιν καὶ τοῦτον δεξαμένους ἔνοικον καὶ τῇ τούτου μεθέξει γεγονότας χάριτι,ὅπερ αὐτός ἐστι φύσει». Ἅγιοι εἶναι «οἱ ἔμψυχοι ναοὶ τοῦ Θεοῦ, τὰ ἔμψυχα τοῦ Θεοῦ σκηνώματα», διότι «διὰ τοῦ νοῦ τοῖς σώμασιν αὐτῶν ἐνώκησεν ὁ Θεός»3.

Ἕνα ἀπὸ τὰ περισσότερο ἀνησυχητικὰ συμπτώματα τῆς ἐποχῆς μᾶς -καρπὸς τῆς μακρᾶς ἀλλοιώσεως τῶν θεολογικῶν μας κριτηρίων- εἶναι ἡ θεώρηση τῆς σωτηρίας, καὶ συνεπῶς καὶ τῆς ἁγιότητας, σὲ πλαίσια ἠθικά, στὰ ὅρια τῆς ἠθικῆς προσπάθειας καὶ βελτιώσεως τοῦ ἀνθρώπου. Λόγω τῆς βαθμιαίας ἐπικρατήσεως οὐμανιστικῶν καὶ ἠθικολογικῶν κριτηρίων νοεῖται καὶ ἡ θέωση ὡς ἠθικὸ καὶ ὄχι ὀντολογικὸ γεγονός, δηλαδὴ ὡς «κατὰ χάριν» ἀλλοίωση τῆς φύσεως καὶσυνόλης τῆς ὑπάρξεως τοῦ ἀνθρώπου.

Κατὰ τὴν ὀρθόδοξη, ὅμως, παράδοση «ἡ ὑπερώνυμος θέωσις» καθιστᾶ τοὺς μετέχοντας αὐτῆς «ἀκτίστους, ἀνάρχους καὶἀπεριγράπτους [...] , καίτοι διὰ τὴν οἰκείαν φύσιν ἐξ οὐκ ὄντων γεγονότας»4.

Διὰ τῆς θεώσεως, τῆς ἐν χάριτι ἑνώσεως μὲ τὸν Θεό, κατὰ τὸν ἅγιο Γρηγόριο τὸν Παλαμᾶ, «ὅλος ἐν ὅλοις ἀξίοις ὁ Θεὸς περιχωρεῖ, ὅλῳ δὲ ὅλοι περιχωροῦσιν ὁλικῶς οἱ Ἅγιοι τῷ Θεῷ, ὅλον ἀντιλαβόντες ἑαυτῶν τὸν Θεόν»5.

Ἡ ἀπώλεια, ὅμως, ἡ ἀδρανοποίηση τῶν ἡσυχαστικῶν κριτηρίων ὁδήγησε στὴν ἀντικατάσταση τῆς πνευματικότητας μὲτὴν ἠθικολογία καὶ τῆς ἁγιότητας μὲ τὴν οὐμανιστικὴ ἀρεταλογία6.

2. ΕΧΕΙ ἤδη τεκμηριωμένα ἀποσαφηνισθεῖ, ὅτι στὴν ὀρθόδοξη παράδοση «ἡ ἀναγνώρισις τῶν ὑπὸ τοῦ Θεοῦδεδοξασμένων προσώπων, τῶν εὐαρεστησάντων αὐτῷ καὶ ἡ κατάταξις αὐτῶν εἰς τὸν χορὸν τῶν Ἁγίων ἐγίνετο, γίνεται καὶ ὀφείλει νὰ γίνεται [...] ὑπὸ τῆς γενικῆς ἐκκλησιαστικῆς συνειδήσεως ποιμένων τὲ καὶ ποιμαινομένων ἄνευ ἄλλης πρωτοβουλίας καὶ ἐπισήμου ἐπεμβάσεως τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἀρχῆς»7.

Πατήρ Γεώργιος Μεταλληνός. Βιογραφικὸ Σημείωμα

Ὁ πρωτοπρεσβύτερος π. Γεώργιος Μεταλληνὸς γεννήθηκε στὴν Κέρκυρα (1940) καὶ περάτωσε ἐκεῖ τὴν ἐγκύκλιο παιδεία του (1958). Ἔλαβε τὰ πτυχία θεολογίας (1958-1962) καὶ φιλολογίας (1964-1967) στὸ Πανεπιστήμιο Ἀθηνῶν. 
 Μετὰ τὴν ἐκπλήρωση τῆς στρατιωτικῆς του θητείας, ὡς ἁπλὸς στρατιώτης (1963-1965), διορίστηκε ἐπιστημονικὸς βοηθὸς στὴν ἕδρα Πατρολογίας καὶ τὸ 1969 μετέβη γιὰ μεταπτυχιακὲς
σπουδὲς στὴν τότε Δ. Γερμανία (Βόννη καὶ Κολωνία), ὅπου ἔμεινε μέχρι τὸ 1975. Ἐνδιάμεσα ἔκανε σπουδὲς καὶ ἔρευνες ἀρχειακὲς στὴν Ἀγγλία. Τὸ 1971 εἰσῆλθε στὶς τάξεις τοῦ κλήρου στὴ Γερμανία καὶ ἔγινε διδάκτωρ Θεολογίας (Ἀθήνα) καὶ Φιλοσοφίας – Ἱστορίας (Κολωνία).
Ἀπὸ τὸ 1984 καθηγητὴς στὴ Θεολογικὴ Σχολὴ τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν, διδάσκοντας Ἱστορία τοῦ Πνευματικοῦ Βίου κατὰ τὴν μεταβυζαντινὴ περίοδο, Ἱστορία καὶ Θεολογία τῆς Λατρείας καὶ Βυζαντινὴ Ἱστορία. 
Διετέλεσε Κοσμήτωρ τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς ἀπὸ 1-9-2004 ἕως 31-8-2007, ὁπότε καὶ ἀφυπηρέτησε, διατελῶν πλέον ὡς ὁμότιμος Καθηγητής.
Τὴν ποιμαντική του δραστηριότητα ἀναπτύσσει στὸν πανεπιστημιακὸ Ναὸ τοῦ Ἁγίου Ἀντίπα στὸ χῶρο τοῦ Τμήματος Ὀδοντιατρικῆς στοῦ Γουδῆ.
 http://users.uoa.gr

Πατέρας Γεώργιος Μεταλληνός και ο...περίεργος τρόπος που «αγαπά» - Το είναι και το φαίνεσθαι του ελληνοχριστιανικού «ήθους»

Γεώργιος ΜεταλληνόςΟ πατέρας Γεώργιος Μεταλληνός είναι γνωστός στους περισσότερους, κυρίως μέσω των τηλεοπτικών του εμφανίσεων. Συμπαθέστατος και ευγενέστατος θα πουν πολλοί και μάλλον όχι άδικα. Αυτή είναι η εικόνα που προβάλλει ο συγκεκριμένος ιερέας στο «γυαλί». Πίσω απ' το «γυαλί» βέβαια, είναι κάπως διαφορετικά τα πράγματα. Σ' αυτόν τον χώρο, ο παπα-Μεταλληνός, σαν άνθρωπος που είναι, κάποιες φορές ξεχνά να φορέσει τον καθωσπρεπισμό και το χριστιανικό του ήθος που φορά στις τηλεοπτικές του εμφανίσεις κι αφού αφήνει κατά μέρος την γλώσσα του σαλονιού δεν διστάζει να χρησιμοποιήσει και την γλώσσα του λιμανιού.

Στον κόσμο του διαδικτύου, είναι γνωστές οι σχέσεις του παπα-Μεταλληνού με την απολογητική ιστοσελίδα ΟΟΔΕ, η οποία υπό τις ευλογίες του έχει επιδοθεί σε έναν μαραθώνιο θρησκευτικής προπαγάνδας (με έντονη πολεμική εναντίον του αρχαιοελληνικού πολιτισμού και πνεύματος) με θεμιτούς και αθέμιτους τρόπους (πληροφορίες εδώ), κάτω από τον μανδύα της...δογματικής έρευνας (πόσο «αρμονικά» δένουν αυτές οι δυο λέξεις...).

Γνωστός από τις τηλεοπτικές του εμφανίσεις, είναι κι ένας άλλος άνθρωπος της θρησκείας, ο θεολόγος Γιώργος Μουστάκης. Το ίδιο συμπαθής και ευγενής θα έλεγε κανείς. Βέβαια υπάρχει μια διαφορά ανάμεσα σ' αυτούς τους δυο: Ο Μουστάκης, παρ' ότι είναι υπηρέτης της θρησκείας, εν τούτοις θα πρέπει να του αναγνωρίσει κανείς πως δεν διστάζει να διακρίνει τον ανθελληνισμό του Χριστιανισμού και να τον στηλιτεύσει. Όπως και έκανε με μια επιστολή του, πριν μερικά χρόνια στο γνωστό περιοδικό «Δαυλός». Μόνο που, ανάμεσα στα όσα έγραψε, έκανε το «λάθος» να αναφερθεί και στις αντιλήψεις του παπα-Μεταλληνού -κι όχι μόνο αυτού:

«...Οι θέσεις των γραικύλων της «Νεορθοδοξίας» με αιχμή του δόρατος τον θλιβερό παπα-Καντιώτη, τον αντικανονικό τυραννικό δεσπότη της Φλώρινας (που ποτέ δεν εκλέχτηκε κανονικά από την Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος, αλλά διορίσθηκε από επταμελή παρασυναγωγή που παρίστανε την Ιερά Σύνοδο, τον Μάιο του 1967, διορισμένη κι αυτή με Αναγκαστικό Νόμο της απριλιανής δικτατορίας του 1967 -ενέργειες και πράξεις καταλυτικές των Ιερών Κανόνων), καλλιέργησαν συμφέροντα και υπέθαλψαν φιλοδοξίες με αποτέλεσμα δύο τραγικά επακόλουθα: Τον εκκλησιαστικό διχασμό του ελληνορθόδοξου ποιμνίου στις νευραλγικές Μητροπόλεις Φλωρίνης, Πρεσπών και Εορδαίας, Λαρίσης και Τυρνάβου, Τρίκκης και Σταγών, Αττικής και Περιχώρων, καθώς και την ανιστόρητη και ύποπτη καντιωτική εκστρατεία μεταφοράς του Οικουμενικού Πατριαρχείου από την προαιώνια εστία του στην Πόλη «δίκην νομάδος» σε κάποια γωνιά του κρατιδίου μας... Αφήνουμε ότι ο Καντιωτισμός επαίρεται ότι καταστρέφει αρχαιολογικούς θησαυρούς κι επάνω τους την σήμερον ημέραν κτίζει κακότεχνα και κακόγουστα εκκλησιαστικά ντουβάρια (ίδε: «Σάλπιγξ Ορθοδοξίας»). [...]

π. Γεώργιος Μεταλληνός - Ὁμολογῶ ἓν βάπτισμα ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΚΑΙ ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΤΟΥ Ζ’ ΚΑΝΟΝΟΣ ΤΗΣ Β’ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΚΟΛΛΥΒΑΔΕΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΩΝ/ΝΟ ΟΙΚΟΝΟΜΟ

Τη μακαρία μνήμη
των Κολλυβάδων Πατέρων
και πάντων των τούτοις συμψύχων
προαπελθόντων Πατέρων και Αδελφών ημών.
Κανών ζ’ της εν Κωνσταντινουπόλει Β’ Οικουμενικής Συνόδου (381)

Περὶ τοῦ πῶς δεκτέον τοὺς αἱρετικούς: Τοὺς προστιθεμένους τῇ Ὀρθοδοξία καὶ τῇ μερίδι τῶν σῳζομένων, ἀπὸ αἱρετικῶν, δεχόμεθα κατὰ τὴν ὑποτεταγμένην ἀκολουθίαν καὶ συνήθειαν. Ἀρειανοὺς μέν, καὶ Μακεδονιανούς, καὶ Σαββατιανούς, καὶ Ναυατιανούς, τοὺς λέγοντας ἑαυτοὺς Καθαροὺς καὶ Ἀριστερούς, καὶ τοὺς Τεσσαρασκαιδεκατίτας, εἴτουν Τετραδίτας, καὶ Ἀπολλιναριστὰς δεχόμεθα διδόντας λιβέλλους, καὶ ἀναθεματίζοντας πᾶσαν αἵρεσιν μὴ φρονοῦσαν, ὡς φρονεῖ ἡ Ἁγία τοῦ Θεοῦ Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία καὶ σφραγιζομένους, ἤτοι χριομένους, πρῶτον τῷ ἁγίῳ μύρῳ τό τε μέτωπον, καὶ τοὺς ὀφθαλμούς, καὶ τὰς ῥῖνας, καὶ τὸ στόμα, καὶ τὰ ὦτα· καὶ σφραγίζοντες αὐτούς, λέγομεν· Σφραγὶς δωρεὰς Πνεύματος ἁγίου, Εὐνομιανοὺς μέντοι τοὺς εἰς μίαν κατάδυσιν βαπτιζομένους, καὶ Μοντανιστάς, τοὺς ἐνταῦθα λεγομένους Φρύγας, καὶ Σαβελλιανούς, τοὺς υἱοπατορίαν διδάσκοντας, καὶ ἕτερά τινα καὶ χαλεπὰ ποιοῦντας, καὶ τὰς ἄλλας πάσας αἱρέσεις, (ἐπειδὴ πολλοῦ εἰσιν ἐνταῦθα, μάλιστα οἱ ἀπὸ τῶν Γαλάτων χώρας ὁρμώμενοι), πάντας τοὺς ὑπ᾿ αὐτῶν θέλοντας προστίθεσθαι τῇ Ὀρθοδοξία, ὡς Ἕλληνας δεχόμεθα· καὶ τὴν πρώτην ἡμέραν ποιοῦμεν αὐτοὺς Χριστιανούς, τὴν δὲ δευτέραν κατηχουμένους· εἶτα τῇ τρίτῃ ἐξορκίζομεν αὐτούς, μετὰ τοῦ ἐμφυσᾶν τρίτον εἰς τὸ πρόσωπον, καὶ εἰς τὰ ὦτα, καὶ οὕτω κατηχοῦμεν αὐτούς, καὶ ποιοῦμεν χρονίζειν εἰς τὴν ἐκκλησίαν, καὶ ἀκροᾶσθαι τῶν γραφῶν, καὶ τότε αὐτοὺς βαπτίζομεν.

(Ἀμ. Σ. Ἀλιβιζάτου, Οἱ ἱεροὶ Κανόνες καὶ οἱ ἐκκλησιαστικοὶ Νόμοι, ἐν Ἀθήναις 1949, σ. 38).
Περιεχόμενα

Πρόλογος στη Β΄ Έκδοση
Συντμήσεις
Εισαγωγικά

Α΄ Ερμηνεία του Κανόνος
1. Εκκλησιολογικές προϋποθέσεις
2. Γνησιότητα του Κανόνος
3. Ερμηνεία του Κανόνος

Β΄ Εφαρμογή του Κανόνος
1. "Αιρετικοί" οι Λατίνοι και "Αβάπτιστοι"
2. Οι Λατίνοι "Βαπτιστέοι"
3. Ερμηνεία της πράξεως της Ορθοδοξίας απέναντι στους Λατίνους

Γ΄ Κριτική Θεώρηση
1. Η στάση του Οικουμενικού Πατριαρχείου
2. Η ενέργεια του Πατριάρχου Κυρίλλου Ε΄
3. Η στάση της Ρωσίας

Επιλεγόμενα

Παράρτημα
1. Όρος της Αγίας του Χριστού Εκκλησίας περί του βαπτίσματος των Δυτικών (1755)
2. (Ανα)βαπτισμοί παπικών στην Επτάνησο κατά τον ΙΘ΄ αιώνα
3. Ανέκδοτη επιστολή Αλεξ. Στούρζα προς κ. Τυπάλδον
Πρόλογος στη Β΄ έκδοση

Η μελέτη αυτή γράφθηκε με συγκεκριμένη αφορμή, σχετιζόμενη με τις σημερινές διαχριστιανικές ή οικουμενικές σχέσεις και την φανερά αντίθεσή τους με την αυθεντική εκκλησιαστική παράδοση των Προφητών, των Αποστόλων και των Πατέρων και Μητέρων μας όλων των αιώνων. Τρεις Γερμανοί φοιτητές, που γνώρισα στην Κολωνία το 1978, έχοντας ήδη κατηχηθεί στην Ορθόδοξη παράδοση, μου ζήτησαν να αναλάβω την ολοκλήρωση της κατηχήσεώς τους και να τους «βαπτίσω» Ορθοδόξους. Αυτό σήμαινε να γίνουν δεκτοί από την Εκκλησία μας με το ένα και αυθεντικό βάπτισμά της τελούμενο εις το όνομα της Αγίας Τριάδος, με τριπλή κατάδυση και ανάδυση εις το ύδωρ.

Γνωστού όντος, ότι οι Λατίνοι έχουν χαρακτηρισθεί αιρετικοί στην Η’ Οικουμενική Σύνοδο της Ορθοδόξου Εκκλησίας (Κωνσταντινούπολη 879) για την αίρεση του «FILIOQUE» και ότι μετά την Σύνοδο του Τριδέντου (16ος αι. κ.ε.) έχει εξ ολοκλήρου χαθεί το κανονικό βάπτισμα στη Δύση και αντικατασταθεί με ράντισμα ή επίχυση, ζήτησα άδεια από την Αρχιεπισκοπή Αθηνών για να γίνουν δεκτοί «κατ᾿ ακρίβειαν» από την Εκκλησία της Ελλάδος. Η άδεια δόθηκε αδίστακτα (διότι ουδέποτε είχε καταργηθεί αυτή η πράξη στην Εκκλησία της Ελλάδος) και το βάπτισμά τους έλαβε χώρα τη νύκτα του Μ. Σαββάτου του έτους 1979, κατά την πράξη της (αρχαίας) Εκκλησίας, στον Ιερό Πανεπιστημιακό ναό του «Αγίου Αντίπα».

Η αληθινή ενότητα ΠΡΩΤΟΠΡ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ Μ. ΜΕΤΑΛΛΗΝΟΥ

«... μέχρι καταντήσωμεν οι πάντες
εις την ενότητα της πίστεως και της
επιγνώσεως του Υιού του Θεού»

Ο λόγος για την ενότητα των Χριστιανών αγγίζει τις λεπτότερες χορδές κάθε χριστιανικής καρδιάς. Γιατί αναφέρεται στο κέντρο της ζωής της Εκκλησίας και της αποστολής της. Η μεγάλη εκείνη ευχή -υποθήκη του Χριστού μας στην αρχιερατική προσευχή Του «... ίνα πάντες εν ώσι» (Ιωάν. ιζ' 21), που έγινε καθημερινή προσευχή της Εκκλησίας («... και υπέρ της των πάντων ενώσεως... δεηθώμεν»), επιβεβαιώνει πανηγυρικά το γεγονός αυτό, που γίνεται περισσότερο αισθητό από τη θέα του δράματος του διαιρεμένου χριστιανικού κόσμου και των ποικιλώνυμων ενωτικών προσπαθειών. Αν μάλιστα φέρουμε στο νου μας και μερικές σχισματικές -αληθινά τραυματικές- καταστάσεις, που έχουμε και μέσα στην Ορθοδοξία, όπως ακόμη τις τόσο συχνές ασυμφωνίες και διενέξεις μεταξύ μας, τότε συνειδητοποιούμε την σημασία της ενότητος.

Θεμελιακές προϋποθέσεις

Η ενότητα της Εκκλησίας έχει κατ' αρχήν ορισμένες αναγκαίες προϋποθέσεις, που πρέπει να υπογραμμίσουμε, για να καταλάβουμε καλύτερα την αναφορά του Αποστόλου στην ουσία της ενότητός μας. Η ενότητα της Εκκλησίας είναι ενότητα «εν Χριστώ». Μέσα στο ένα σώμα του Χριστού (βλ. και Α' Κορ. κεφ. ιβ'). Δεν είναι ο καρπός μιας απλής ιδεολογικής ταυτίσεως και συμφωνίας των μελών της Εκκλησίας, ή το αποτέλεσμα μιας άρτιας οργανωτικής διαρθρώσεως. Γιατί τότε η Εκκλησία δεν θα ήταν σώμα Χριστού, που ζωοποιείται από το Άγιο Πνεύμα, αλλά κάποιος σύλλογος - όμιλος - οργάνωση, όπως αυτές που γνωρίζει ο κόσμος. Η ενότητα της Εκκλησίας είναι «ενότης του Πνεύματος», οικοδομείται και συντηρείται από τη ζωοποιό χάρη του Αγ. Πνεύματος. Ακόμη. βάση της ενότητος αυτής δεν είναι μια κοινή επιδίωξη των μελών για την επιτυχία κοινών συμφερόντων και σκοπιμοτήτων (έστω και πνευματικών), αλλά μόνη η αποκεκαλυμμένη στο πρόσωπο του Χριστού αλήθεια, μέσα στην οποία καλείται κάθε πιστός να εισέλθει ολόκληρος, για να βρεθεί έτσι ενωμένος και με όλους τους άλλους αδελφούς του στο ένα Κυριακό Σώμα (Α' Κορ. ι' 17). «Ένας Κύριος, μία πίστη, ένα βάπτισμα, ένας Θεός και Πατέρας όλων» (στ. 5-6) είναι τα θεμέλια της ενότητος της Εκκλησίας. Όπου λείπουν αυτές οι προϋποθέσεις, δεν μπορεί να υπάρξει ενότητα εκκλησιαστική. Αντίθετα εκεί εμφανίζεται αίρεση, δηλαδή διαίρεση, και σχίσμα. Η αίρεση είναι ανατροπή των θεμελίων αυτών της ενότη­τος, που εν αγίω Πνεύματι καθορίζει ο Απ. Παύλος. Ο αιρετικός δεν δέχεται τον ένα (και μοναδικό) Κύριο, γιατί τεμαχίζει -και έτσι διαστρέφει- την αλήθεια του Κυρίου. Απορρίπτει την πίστη, αφού δέχεται μια πίστη, που δεν σώζει. Αρνείται το Θεό, γιατί δέχεται «Θεό» που δεν είναι ο αληθινός, ο Οποίος έδωσε την αλήθεια και όχι την αιρετική πλάνη. Έτσι ούτε και στο βάπτισμα του σώματος του Χριστού ο αιρετικός μετέχει, γιατί στην πλάνη κάθε αιρέσεως δεν μπορεί να υπάρχει βάπτισμα, αλλά μόνο ψευτοβάπτισμα.

Φως στον Κόσμο του π. Γεωργίου Μεταλληνού

ΦΩΣ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

του π. Γεωργίου Μεταλληνού

«Υμείς εστε το φως του κόσμου»

Η Εκκλησία μας, προβάλλει σήμερα στο πλήρωμά της τις μορφές των Αγίων Πατέρων της Δ’ Οικουμ. Συνόδου (Χαλκηδόνα, 451 μ.Χ.).... Ο εκκλησιαστικός όρος «Πατήρ» είναι προ πάντων συνυφασμένος με την θυσία για την Ορθοδοξία και την αναίρεση της αιρέσεως. Μια, βιαστική έστω, θεώρηση της αιρέσεως θα υπογραμμίση την σημασία των Πατέρων στη ζωή της Εκκλησίας.

Εκκλησία και κόσμος

Σκοπός της παρουσίας της Εκκλησίας, σαν σώματος Χριστού, στον κόσμο είναι η συνεχής εν Χριστώ μεταμόρφωση του κόσμου. Η ελεύθερη, χωρίς καταναγκασμό, εκκλησιοποίηση του κόσμου. Όλες οι πτυχές της ζωής μας και οι δομές της να φωτισθούν από την ζωοποιό χάρη της χριστιανικής αληθείας. Να γίνη «βασιλεία Χριστού» ο κόσμος μας. «Πορευθέντες, μαθητεύσατε πάντα τα έθνη» είναι η εντολή του Χριστού μας. Αν η Εκκλησία κάποια στιγμή έπαυε να έχη σαν στόχο της την εκκλησιοποίηση του κόσμου, θα ήταν σαν να ηρνείτο τον εαυτό της, θα έχανε την ταυτότητά της. Τί ήταν όμως ο κόσμος, όταν η Εκκλησία ξεκινούσε την πορεία της μέσα στην ιστορία; Μια εύγλωττη εικόνα της καταστάσεως του κόσμου, και τότε και σήμερα, μας δίνει ο Απ. Παύλος στο α’ κεφάλαιο της προς Ρωμαίους Επιστολής του. Είναι ακόμη χαρακτηριστικοί οι λόγοι του ίδιου Αποστόλου στους Χριστιανούς της Εφέσου: «Ήτε ποτέ σκότος, νυν δε φως εν Κυρίω» (Εφεσ. ε’ 8). Σαν φως στο σκοτάδι του κόσμου έλαμψε η Εκκλησία. Όσοι δεχόντουσαν ελεύθερα την κλήση της και γίνονταν μέλη της, δεχόντουσαν την πίστη της και την ζωή της. Ένωναν ουσιαστικά και οργανικά την ζωή τους με την ζωή της και ζούσαν με την αλήθειά της. Αυτή την ολοκληρωτική αλλαγή ζητούσε -και ζητά- η Εκκλησία. Να γίνη ο άνθρωπος και η ανθρώπινη κοινωνία «καινή κτίσις» (Γαλ. στ’ 15).

Ανάγκη καθολικής αναγεννήσεως

 Για να γίνη όμως αυτό πραγματικότητα, πρέπει να αφήση ο άνθρωπος να αναγεννηθή στην αλήθεια της Εκκλησίας. Να βαπτισθή δηλ. όχι μόνο σωματικά, αλλά να βαπτισθή και πνευματικά. Να θάψη όχι μονάχα την παλαιά του φύση, αλλά και τον παλαιό «έσω άνθρωπον», για να είναι τέλειος ο εγκεντρισμός του στο σώμα του Χριστού. Και είναι πολλοί εκείνοι, που σ’ όλους τους αιώνες φαίνονται πρόθυμοι να ανταποκριθούν στην απαίτηση αυτή. Άγιοι, όπως ο ι. Αυγουστίνος, ο άγ. Κυπριανός, η οσία Μαρία η Αιγυ­πτία είναι από τα δυνατώτερα παραδείγματα μιας αναγεννητικής εντάξεως στο σώμα της Εκκλησίας. Δεν είναι όμως λίγοι και εκείνοι, που παρά την αυτοπροαίρετη έξοδό τους από τον κόσμο και την ένταξή τους στη ζωή της Εκκλησίας, δεν θέλουν να παραιτηθούν τελείως από την παλαιά ζωή τους. Συμβαίνει δηλ. σ’ αυτούς, ό,τι στους Ισραηλίτες, που αν και ανέπνευσαν τον αέρα της ελευθερίας, νοστάλγησαν στην έρημο τα σκόρδα και τα κρεμμύδια της Αιγύπτου (Αριθμ. ια’ 5)! Μπαίνοντας στην Εκκλησία, δεν ελευθερώνονται από το «φρόνημα του κόσμου». Δεν αποβάλλουν τις παλαιές ιδέες και αντιλήψεις τους, τον παλαιό τρόπο σκέψεως και ζωής τους. Έτσι καταντούν να δέχονται από την διδασκαλία του Χριστιανισμού, ό,τι τους ευνοεί ή τους συμφέρει. Δέχονται ένα μέρος της Χριστιανικής αλήθειας, όχι όμως ολόκληρη την αλήθεια. Έτσι δημιουργούν ένα δικό τους Χριστιανισμό, που τον παρουσιάζουν όμως σαν Χριστιανισμό της Εκκλησίας. Άλλοι πάλι δέχονται την αλήθεια, που τους προσφέρει η Εκκλησία κατά το δικό τους τρόπο, την «ερμηνεύουν» με τις δικές τους προϋποθέσεις, όχι σαν αναγεννημένες εν Χριστώ υπάρξεις, αλλά κατά τις διαθέσεις των καρδιών τους.

Το παράδειγμα του εκατοντάρχου π. Γεωργίου Μεταλληνού

π. Γεωργίου Μεταλληνού
Ομοτίμου Καθηγητού Πανεπιστημίου Αθηνών

ΚΥΡΙΑΚΗ Δ' ΜΑΤΘΑΙΟΥ Ματθαίου η' 5-13

ΤΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΤΟΥ ΕΚΑΤΟΝΤΑΡΧΟΥ

«Ακούσας δε ο Ιησούς εθαύμασε...»

(Ματθ. η' 10).

1. Το σημερινό Ευαγγέλιο μας δίνει το αδρό πορ­τραίτο ενός στρατιωτικού που ελκύσθηκε από τη γοη­τεία του Χρίστου μας. Όταν βλέπει δε κάποιος στη ψυχή του τόσα προσόντα, νοιώθει δικαιολογημένα κάποια έκπληξη. Η ζωή και η ιστορία μας έχει συνη­θίσει να βλέπουμε κάπως διαφορετικά ένα στρατιωτι­κό. Σαν άνθρωπο σκληρό και βίαιο. Όχι σπάνια δε α­πό τις καταχρήσεις ωρισμένων δημιουργείται και μιά αποστροφή προς την τάξη των στρατιωτικών, και γε­νικά προς κάθε ένστολο, διότι (πιστεύεται ότι) συνδέ­ονται με την βία και την επιβολή.

Ο εκατόνταρχος έχει συγκεκριμένο λόγο που έρ­χεται στο Χριστό. Τρέχει να τον συναντήσει, για να παρακαλέσει για τον δούλο του, που υπέφερε από πα­ραλυσία. Και μόνο η πράξη του αυτή ανεβάζει πολύ τον άνθρωπο αυτό στην συνείδηση μας, αν αναλογι­σθεί κανείς τη θέση των δούλων και μάλιστα την επο­χή εκείνη. Ήταν άνθρωποι οι δούλοι μόνο στη μορ­φή. Κοινωνικά δεν διέφεραν από τα ζώα. Δεν έκαναν μόνο όλες τις βαρείες δουλειές -κάτι ανάλογο που κάνουν οι ξένοι εργάτες σήμερα η οι λαθρομετανά­στες-, αλλά και ζούσαν στο έλεος των αφεντικών τους, που τους διέθεταν όπως ήθελαν. Γιά ένα τέτοιο κοινωνικά υποβιβασμένο πλάσμα έρχεται να παρακα­λέσει ο εκατόνταρχος. Κι' εκείνο που βαρύνει πολύ περισσότερο στην ενέργεια του είναι ότι βλέπει τον δούλο του όχι σαν κτήμα του, αλλά σαν μέλος της οι­κογενείας του. Γιατί είναι βέβαιο πώς δεν θα έδειχνε μεγαλύτερο ενδιαφέρον για ένα από τα παιδιά του.

2. Ο εκατόνταρχος αισθάνεται την ευθύνη του ως αρχηγός της οικογενείας του, του οίκου του. Δεν εί­ναι ασήμαντο αυτό. Η αρρώστια του δούλου είναι πρόβλημα όχι μόνο για κείνον, αλλἀ πρώτα για τον κύριο του. Και περισσότερο από τον δούλο ο κύριος ενδιαφέρεται για την λύση του οικογενειακού δράμα­τος. Όταν πάσχει ένα μέλος, συμπάσχουν όλα τα μέ­λη. Έτσι σκέπτεται ο ρωμαίος στρατιωτικός. Οι μέ­σες λύσεις δεν σώζουν. Χρειάζονται λύσεις οριστικές και ριζικές. Και μία τέτοια λύση μόνο ο Χριστός μπο­ρεί να δώσει. Αυτό πίστευε ο εκατόνταρχος, που δεν παύει πάνω απ' όλα να αποτελεί έλεγχο για τον χρι­στιανό οικογενειάρχη. Πόσοι έχουμε, σαν κι' αυτόν, συνείδηση της ευθύνης μας μέσα στην οικογένεια μας; Πόσοι παρακολουθούμε την υγεία, προ πάντων την ψυχική, των παιδιών μας και ενδιαφερόμεθα για την θεραπεία της; Και αν ναι, που αναζητούμε τη θε­ραπεία των παιδιών μας, σε ποιό γιατρό και με ποιά μέσα; Μήπως είναι λίγοι οι γονείς που στέλνουν κάθε Κυριακή και γιορτή -και με τη βία ακόμη...- τα παι­διά τους στην Εκκλησία, ενώ αυτοί δεν εκκλησιάζον­ται η μόνο σπάνια; Και νομίζουν πώς έκαμαν το κα­θήκον τους!

Ας δούμε όμως το παράδειγμα του εκατοντάρχου. Πρώτα αυτός πηγαίνει στον Χριστό. Πρώτα αυτός πι­στεύει τον Χριστό. Και επειδή αγιάσθηκε αυτός από το Χριστό, σώθηκε και ο δούλος του. Αν δεν δεχθούν τον Χριστό οι γονείς, είναι αμφίβολο, αν θα πάρουν τον δρόμο του Χρίστου τα παιδιά τους. Γι' αυτό και μόνο βρίσκει δικαίωση και ο νηπιοβαπτισμός στην Εκκλη­σία μας. Γιατί όταν καθιερώθη, ετέθη ως προϋπόθεση πώς οι γονείς και ο ανάδοχος αναλαμβάνουν την κατή­χηση του μικρού χριστιανού. Σε πόσες οικογένειες ό­μως δεν σταματάμε στο βάπτισμα, όσον άφορα τη χρι­στιανική αγωγή των παιδιών μας. Και έπειτα απορούμε για το δρόμο που παίρνουν. Πόσο ορθά λοιπόν, πόσο χριστιανικά σκέφθηκε ο ρωμαίος στρατιώτης!